Zondag, 8 november 2020 te Blik
Een dag vol zon en een dag vol inspiratie, al lukt het nog niet zoals ik hoopte. Eindelijk begin ik handig te raken met mijn veegtegel en begint er veel te kriebelen met wat ik met jullie wil delen. Het duurde een tijd, maar ik wil geen ruzie met copyrights, dus dat is wel iets om bij stil te staan. Langzaam, heel langzaam herstel ik vooral van mijn gebrek aan een werkende scootmobiel. Hopelijk doet ie het vanaf morgen weer als een zonnetje, maar dat ik al twee weken geen kant op kan zonder hulp van derden is pas echt zwaar traumatisch. Maar daarvan verwacht ik hooguit 48 uur verwerkingstijd.
Wat ik het zwaarst vind is dat ik mijn mooie grote dochter alweer 18 maanden niet mag knuffelen. Dat verdriet is niet te verwerken, totdat we elkaar weer mogen zien. Niemand begrijpt waarom. Maar dat de gemeente zorg en zorgmiddelen tegenhoudt sinds 2016 wordt wel een beetje nog verdrietiger dan ik al was. Ondanks dit verdriet ben ik niet mijn verdriet en bijkomende fysieke ongemakkelijkheden, maar merk ik wat ze bedoelen met je hart versterken met tenminste 3 ijzeren banden om de borstkast om hartbreken te voorkomen van angst en verdriet. Ook mijn hart is flink verstevigd en ik kan alleen maar wensen dat het sterk genoeg is om vol te houden tot ik haar weer mag zien. Maar dat is niet wie ik ben. Dit is slechts wat mijn ziel ontroert.
Toch merk ik dat de strijd om dit verdriet waardig te volharden niet alles is. Integendeel. Durven blijven lachen en genoegend zijn in de eenvoud van het nu. NU zit ik in de vroege morgen te genieten van de zon die straks over de dijk blikt. Ondertussen vliegen woorden als doorbraak, wonderen, opties, visies, hoop en waarde door mijn , terwijl ik moet weten welke ster daar toch zo helder schittert. Dat is de ster Spica, ster in sterrenbeeld maagd. Want uiteraard kan ik tussen alle gedachtenspinsels een vraag als deze met een sterren-applicatie prima bevredigen. Lekker verwonderen en genieten van wat wel goed gaat. En lachen als het niet zo lekker gaat. Genietend van de weinige tijd die mij nog gegund worden. Want dat ik blij ben met mijn k10tjes kan niet vaak genoeg gezegd.
Schrijven. Gewoon schrijven en publiceren. Het komt zoals het typt. Ik heb er zin in. Precies zoals het is bedoeld voor mijn 2 grote geliefdes van mijn leven. Hopelijk komt de dag snel dat we dit samen kunnen doen. Maar ik hoop oprecht dat jullie hierdoor toch een beetje je mama kunnen volgen.
Alle berichtes zijn altijd voor mijn lieve K-10-tjes.
3K10 forever ❤
